Марына Лушчык не ўяўляе свайго жыцця без вёскі. Ёй тут прасторна, утульна і радасна. За той час, а гэта больш за 13 гадоў, што жыве ў Заеліцы, яна шчыра палюбіла гэты прыгожы аграгарадок і людзей — добразычлівых і адкрытых душой.
— Я шчаслівы чалавек, — разважае Марына Іванаўна, — у мяне ёсць дом, сям’я, любімая работа. Кожны дзень напоўнены прывычнымі, патрэбнымі справамі. Работы шмат, таму хочацца паспець усюды. Я люблю, калі дома ў мяне парадак. Асаблівую асалоду дастаўляе праца ў агародзе, тут я адначасова адпачываю душой. Тое ж самае можна сказаць і пра работу на ферме, дзе разам з напарніцай Евай Іванаўнай Купрэевай даглядаем больш за 500 галоў свіней. Не пагаджуся, калі нехта гаворыць, што праца свінаркі далёка не прэстыжная. Лепш сказаць: кожнаму сваё. Для мяне зараз не існуе лепшай работы. Ва ўсялякім разе, у бліжэйшы час мяняць яе не збіраюся.
Працуе ў СВК “Калгас “Слаўгарадскі” звычайная вясковая жанчына, але, акрамя працы, ёсць у яе і простае чалавечае шчасце — трое сыноў, для якіх маці з’яўляецца прыкладам сумленнага жыцця. Ці не таму старэйшы Віталь, якога зусім нядаўна прызвалі на службу ў Армію, будзе служыць у прэстыжных унутраных войсках. Для сям’і гэта вельмі пачэсна. Радасна маці і за сярэдняга Дзіму і малодшага Арцёма, які, дарэчы, вельмі добра спявае. У апошнім раённым конкурсе “Зоркі Глушчыны” ён заваяваў гран-пры, а на справаздачным калгасным сходзе яго прэміравалі, як актыўнага ўдзельніка мастацкай самадзейнасці. Ад таго, што ў жыцці Марыны Іванаўны ўсё так ладзіцца, яна заўсёды ў добрым настроі. І няхай так будзе надалей.
Вольга ЧУЧВАЛ
Фота аўтара
