Абыдзі ўсе дваровыя дзіцячыя пляцоўкі Глуска, і, мабыць, на кожнай будзе хоць адна драўляная фігурка, лавачка або гушкалка, зробленая рукамі майстра-разьбяра па дрэве Леаніда Власіка. У “Жылкамгасе” ён працуе адносна нядаўна — каля двух гадоў, аднак і за такі непрацяглы час паспеў зрабіць нямала так званых малых архітэктурных формаў, якія насамрэч упрыгожылі двары і іншыя грамадскія месцы пасёлка.
Разьба па дрэве — даўняе захапленне Леаніда Власіка, ды настолькі моцнае, што стала яго прафесіяй: у свой час Леанід Леанідавіч скончыў мастацка-графічны факультэт Віцебскага педінстытута, а яго дыпломнай работай была манументальна-дэкаратыўная скульптура княгіні Вольгі. Потым, атрымаўшы спецыяльнасць настаўніка чарчэння, малявання і працы, Леанід Власік працаваў у школе — яго драўляныя вырабы доўгія гады рабілі Усцярхоўскую школу адметнай сярод іншых сельскіх устаноў, шмат што там засталося і зараз. Была яшчэ работа ў гуртку Цэнтра пазашкольнай работы — і ўсё з дзецьмі, вучыў іх адчуваць дрэва, умець працаваць з ім, бачыць і ствараць сваімі рукамі прыгожае.
— Як жа вы не пабаяліся так рэзка змяніць накірунак дзейнасці? — цікавімся ў майстра.
— А я ўвогуле лёгкі на пад’ём чалавек. Ды не так ужо і рэзка змянілася мая дзейнасць: я і раней працаваў з дрэвам, толькі пры гэтым яшчэ вучыў іншых. Цяпер сам зрабіўся выключна практыкам. Тым больш што ў школе гэта спецыяльнасць паступова страчвае свае пазіцыі: мала хто цікавіцца чарчэннем, мала хто хоча працаваць рукамі. А тут я, па-першае, займаюся тым, што мне падабаецца, а па-другое, тое, што раблю, вельмі запатрабавана. Таму я не шкадую, што пагадзіўся на прапанову дырэктара “Жылкамгаса” Генадзя Шуміна і нейкім чынам памяняў поле дзейнасці. Працую, зразумела, па заказах — там лаўка патрэбна, там арэлі, там іншая драўляная форма, але далей — ужо толькі мая фантазія, толькі маё майстэрства, маё бачанне фігуры або цэлай кампазіцыі.
І насамрэч, вось зараз (дарэчы, пасля публікацыі ў раённай газеце) “Жылкамгас” дапаўняе рознымі формамі адну з дзіцячых пляцовак па вуліцы Кірава. Сказана — зроблена, дакладней, ужо амаль зроблена вялікая лаўка з сядзеннямі з двух бакоў, а на спінцы надпіс: “Калі ўся сямейка ўмесце, дык і душа на месцы”. Чым не месца для сямейнага адпачынку?! Паралельна з гэтым Леанід Власік вырэзвае фігуры для драўлянай кампазіцыі “Глушчына турыстычная”, што размясцілася на рагу вуліц Кірава і Гагарына (насупраць запраўкі). Там паступова з’явіцца ўсё, што ёсць у глускіх лясах, што падкрэслівае адметнасць і прыгажосць нашага краю — і рыба, і звяры, і птушкі, іншыя лясныя багацці.
Не шкадуюць, што запрасілі такога спецыяліста, і ў “Жылкамгасе”, што абсталявалі для яго майстэрню на вытворчай тэрыторыі № 2, бо ён не проста работнік з рэдкай для прадпрыемства спецыяльнасцю і выключнымі здольнасцямі, а чалавек са сваёй творчай пазіцыяй. І ўсё гэта прыйшлося вельмі дарэчы, калі ўпраўленне жыллёва-камунальнай гаспадаркі Магілёўскага аблвыканкама і абкам галіновага прафсаюза аб’явілі конкурс прафесійнага майстэрства “Магілёўскі майстар-2013”. Праводзіўся гэты конкурс сярод работнікаў жыллёва-камунальнай гаспадаркі вобласці і быў прысвечаны прысваенню гораду Магілёву статуса культурнай сталіцы СНД. Дык вось, сумесная работа майстра па ўтрыманні зялёных насаджэнняў Алы Галамакі і разьбяра Леаніда Власіка з Глускага УКП “Жылкамгас” прызнана пераможцай у намінацыі “Малыя архітэктурныя формы”, сам жа Леанід таксама стаў лаўрэатам конкурсу “Магілёўскі майстар-2013”, атрымаўшы дыплом як рабочы зялёнага будаўніцтва. Цяпер іх драўляная архітэктурная форма з кветкамі ўпрыгожвае адну з вуліц абласнога цэнтра. Але вернемся ў майстэрню “Жылкамгаса”, дзе разьбяр завяршае гушкалку-балансір.
— Колькі вы ўжо зрабілі такіх гушкалак? — пытаемся ў яго.
— Не ведаю, не лічыў дакладна, але ўжо парадкам: на адну пляцоўку зробіш — на другой паламаецца, зноў рабіць трэба.
— А не шкада вам працы сваіх рук, што дзеці ламаюць вашы вырабы?
— Не, не шкада. Дзеці ж і дома цацкі ламаюць, дык дома яно адно гуляе, а ў двары на пляцоўцы іх колькі. Ды і ламаюць часцей за ўсё не спецыяльна — у іх гэта неяк “само” выходзіць. Дзеці ёсць дзеці. Крыўдна, калі дарослыя псуюць альтанкі, лавачкі, фігуры, тут ужо не “само”, тут наша дурасць, прабачце мне. Але я ўсё ж рабіць буду — не дзеля тых, хто ламае, а каб парадаваць тых, хто любіць свой горад і хоча бачыць яго прыгожым. Як і я.
Таццяна ЛУКАШЭВІЧ
Фота Сяргея РУДЗІНСКАГА
