“Не рыбак я, не паляўнічы, не грыбнік, маё захапленне — кнігі”, — гаворыць пра сябе жыхар вёскі Заполле, што на тэрыторыі Хваставіцкага сельсавета, Аляксандр Яўгенавіч Алёхна. Чытаць палюбіў яшчэ з дзяцінства, з таго самага часу, як былы бібліятэкар Старасельскай бібліятэкі Уладзімір Алёхна выдаў яму першую кнігу. Далей — болей прыцягвала да сябе друкаванае слова. І вось тут варта спыніцца, каб звярнуць асаблівую ўвагу на слова “друкаванае”. Справа ў тым, што адносна нядаўна наш суразмоўца перайшоў на электроннае чытанне: гады з тры таму купіў сабе электронную кнігу. “Вось дзе невычарпальныя магчымасці для аматараў чытаць, — дзеліцца сваімі ўражаннямі пенсіянер, — я знайшоў адзін сайт у інтэрнэце — дык там кнігі на любы густ, мабыць, мільёны, чытаць — не перачытаць”. “А ці не сварыцца жонка, што вы ўсё чытаеце ды чытаеце?” — цікавімся мы і паглядаем на Вольгу Цімафееўну. “А я сама чытаць люблю і шмат чытаю, — далучаецца да размовы жанчына, — да таго ж мы абодва на пенсіі, ёсць час і з гаспадарчымі справамі зладзіць, і для любімага занятку заўсёды хвіліну вылучыш”.
Тое, што расказаў далей Аляксандр Яўгенавіч, і рассмяшыла нас, і выклікала яшчэ большую прыхільнасць да суразмоўцы. Аказваецца, ён, калі, напрыклад, сячэ дровы, уводзіць у мабільнік “напамін”, як толькі пачуе сігнал, перапыняе работу і — за сваю электронную кнігу.
— А чытаеце таксама да сігнала? — цікавімся мы.
— Ды не, тут ужо як атрымаецца, як зацягне сюжэт, — смяецца ён і дадае, што больш любіць чытаць вечарам, нярэдка да самай ночы заседжваецца са сваёй электроннай кнігай. Пры гэтым не разумее, як можна не любіць чытаць, асабліва зараз, калі з дапамогай інтэрнэту практычна любую кнігу можна знайсці. Гэта не тое, што раней, калі ў кнігарнях было не дакупіцца патрэбнага выдання, трэба было макулатуру здаваць або блат мець. Ды і ў бібліятэках не ўсё знаходзілася адразу. Часам даводзілася спачатку чытаць частку трэцюю з якой-небудзь серыі, потым другую, а пачатак да цябе трапляў апошнім. Шкадуе Аляксандр Яўгенавіч, што сённяшнія школьнікі (калі не ўсе, дык большасць) не любяць чытаць, а калі і робяць гэта, то пад прымусам.
— Дык што, вы думаеце, гадоў праз 20 чытанне зусім выйдзе з моды, а друкаваныя кнігі саступяць месца электронным і будуць рэдкасцю накшталт музейных экспанатаў — калі ўжо пенсіянеры перайшлі на “лічбу”?
— Ды не, я і ад звычайных кніг не адмаўляюся, у нас дома іх шмат, толькі прачытаны ўжо ўсе. А нядаўна на нашай вуліцы людзі прадавалі дом і выносілі цэлыя стосы кніг (збіраліся здаваць на макулатуру), я перагледзеў іх і знайшоў адну, якую не чытаў, — з дазволу гаспадароў узяў сабе. Так што кнігі на папяровых носьбітах застануцца, я веру ў жывучасць друкаванага слова. Як веру, што людзі заўсёды будуць чытаць, і новую літаратуру, і класіку — куды ж без яе? Толькі патрэбна працаваць у гэтым накірунку. У садках, у школах, ды і дома бацькі не павінны даручаць выхаванне дзяцей мульцікам, а сесці вечарам і пачытаць малому казку, пагартаць старонкі, паглядзець разам малюнкі, паразмаўляць. І вынік будзе. Добры вынік.
Таццяна ЛУКАШЭВІЧ
Фота Сяргея РУДЗІНСКАГА
