Вершы, песні і прыпеўкі
Першыя друкаваныя творы глускай паэткі Любові Ляпко пачалі з’яўляцца на старонках раённай газеты яшчэ ў 1974 годзе, затым друкаваліся ў газетах “Чырвоная зорка”, “Знамя юности”, “Літаратура і мастацтва”, іншых рэспубліканскіх часопісах і газетах. Лепшыя вершы знайшлі сваё месца ў калектыўных зборніках “Галасы Прыдняпроўя”, “Дняпроўскія хвалі”, “Першацвет”, “З надзеяй, верай і любоўю”. Любоў Ляпко тройчы была ўдзельніцай рэспубліканскіх з’ездаў маладых пісьменнікаў.
Вось як дакладна характарызаваў у свой час паэтычную натуру Любові паэт Сяргей Грахоўскі, які апекаваў яе і дапамагаў на пачатку літаратурнага шляху: “Люба — паэтка ад нараджэння, па душэўнай неабходнасці, яна з тых, што не могуць не пісаць. Яе не бянтэжаць няўдачы і жыццёвыя складанасці, бо паэзія — чалавечая сутнасць, унутраная патрэба выказваць перажытае, набалелае, радаснае і трывожнае, што рупіць і не дае спакою… Люба жыве побач з намі, ходзіць па тых жа вуліцах і сцежках, стаіць у адных чэргах, але вострым зрокам бачыць тое, чаго не прыкмячаюць іншыя”. Па сённяшні дзень Любоў Паўлаўна беражліва захоўвае вершы з праўкамі, унесенымі рукой Грахоўскага, яго лісты.
Яна па-ранейшаму піша, некалькі вершаў сталі песнямі. Так, музыку да яе твораў піша магілёўскі кампазітар Мікола Яцкоў, а некаторыя з песень увайшлі ў рэпертуар На-дзеі Мікуліч. Адна з песень Любові Ляпко стала гімнам абласнога фестывалю сямейнай творчасці “Сузор’е талентаў”, што праходзіць у нашым Глуску.
Гэтая жанчына — сапраўдная энтузіястка, актыўная ўдзельніца шматлікіх конкурсаў. Двойчы ездзі-ла на фестываль гумару ў Аўцюках, станавілася яго лаўрэатам. А гэтай вясною прымала ўдзел у першым абласным фестывалі паэзіі і аўтарскай песні “Пісьмянкоў луг”. Да таго ж яна — кіраўнік літаратурнага клуба “Жывое слова”, у якім займаюцца дзеці рознага ўзросту. Разам са сваімі выхаванцамі Любоў Паўлаўна стварае не толькі вершы і апавяданні, а і шмат цікавых вырабаў робіць сваімі рукамі.
Падрыхтавала А. ПЯТРОВА
Прывітальнае
Ах, лівень! Спеўны і вясёлы,
Не патрывож душы нічым:
Блакітам вочак васільковых,
Мой Глуск, гасцей заваражы!
Спявай, зямля, спявайце, людзі,
Спачыну песням не бываць.
Пакуль жывем —
страчацца будзем,
А Глуск умее прывітаць.
Бо суму ў нас няма прапіскі,
Тут вечны рай і вечны спеў.
Далёкі госць — ён самы блізкі,
А значыць — родныя усе.
Ах, ліпень! Спеўны і гуллівы,
Страчай гасцей у добры час,
Ці ёсць куток яшчэ гасцінней
І прыгажэйшы, як у нас.
На расплеценых косах
На расплеценых косах
Сляды,
што пракосы.
Палосы,
палосы…
Рук праборлівы почырк
І каса на плячах.
Ды здзіўленне ў вачах.
Бабулі вось-вось шэсцьдзясят,
Косы — палосы жыцця,
А косы па пояс.
Маладосці працяг…
Наказ ад маці
Трымайся, дзяўчынка,
За сонца і неба,
За добрае слова,
За лустачку хлеба.
Трымайся, сцяблінка,
Расці ў божай ласцы.
Будзь добрай, прыгожай,
Як фея у казцы.
Твой заўтрашні дзень
Хай нішто не азмрочыць.
Усмешкі, як цені,
З табою хай крочаць.
Ты скачаш па свеце
Так лёгка-прывольна.
Хай сонейка свеціць
Марынкам і Волькам.
Трымайся, крывінка,
Высокай любові.
Плыві аблачынкай
У пошуках долі.
Каб доля, як птушка,
Лунала ахвотна.
Дзяўчынкі-дачушкі,
Шчаслівых палётаў!
Купаюся ў Пцічы
Як і твае,
Мае вытокі
У той далёкай старане,
Куды ўладна біятокі
Ізноў паклікалі мяне.
(У. Скарынкін)
Купаюся ў Пцічы…
Вылазіць неахвота.
Надрэчны дуб маўчыць —
Уся яго работа.
Пяшчотная рака
З яе бясконцай плынню.
Сячэ ваду рука,
Знікаюць пырскі ў сіні.
Рака — дзівосны цуд.
Рака — ў спрадвечным русле.
О, Пціч!
Свая я тут.
Свайго не адракуся!
Купаюся ў Пцічы…
Нырцам няма падліку.
Надрэчны дуб маўчыць,
Магутны і вялікі.
У ногі б’е шчупак.
Такая асалода!
Мой дзень ракой прапах,
Ды зноў бягу у воду!
***
Спатканні, радасці, сустрэчы…
І пацалункаў незастыўшы хмель.
Згадаўся вечар, самы доўгі вечар
І неба зорная пасцель…
Усё прайшло.
Туман узлёг на сэрцы.
Сівыя пасмы па рацэ плылі.
Кінь, месячык, мне зорнае вядзерца,
І я злаўлю мінулага сляды:
… Адшапацела лета, загулялі ветры
І зніклі пад вясёлкавай дугой.
Як рэхам, пранясецца клічам “Дзе ты?”.
Лепш прамаўчы, калі стаіш з другой.
Гуляюць вяселлі ў Глуску
Гуляюць вяселлі ў Глуску,
І лёгкая зайздрасць бярэ.
Спяваюць сваты “ўпрыкуску”
І дзякуюць шчодрай радне.
Гуляюць вяселлі ў Глуску —
Прысмакі з абодвух бакоў.
…А маці ўсё міласці просяць
Для дочак сваіх і сыноў.
***
Прагноз надвор’я: то сухмень, то дождж.
Пра чалавека: то дабрак, то злодзей.
Ён сёння вораг твой, а заўтра госць.
Прагноз людскі, адкуль бяда прыходзіць?