На днях у рэдакцыю патэлефанавала Вера Гаўрылаўна Касько з Касарыч. Пра яе і аднавяскоўцаў мы расказвалі ў адным з мінулагодніх артыкулаў, таму і звярнулася да нас, як да старых знаёмых. Папрасіла, каб мы сустрэліся з іх участковай медсястрой і абавязкова пра яе напісалі. “Яна ж такая харошая, наша Раіса Іванаўна, — распавядала мая субяседніца, — прыветлівая, дабрадушная, міласэрная, шчырая і проста абаяльная жанчына. Заўсёды, калі б да яе ні звярнуліся, прыходзіць нам на дапамогу. І выслухае ўважліва, і лячэнне правільнае назначыць, а калі папросім, то і лекі неабходныя дадому прывязе. Не ведаю, што б мы без яе рабілі. Ад аднаго толькі яе прыезду нам становіцца лягчэй. Напішыце пра яе, няхай будзе ёй прыемна. Тым болей што 15 студзеня ў яе залаты юбілей. Дарэчы, гэта не толькі мая просьба. Да яе таксама далучаюцца і мае сяброўкі — Вольга Сцяпанаўна Багук, Вольга Кузьмінічна Якубенка, Марыя Паўлаўна Малаковіч”.

Ну як можна адмовіць у такой шчырай просьбе, ды такім цудоўным жанчынам?! Тым больш, што Раіса Турлыка сапраўды заслугоўвае пахвалы. І галоўны ўрач раённай бальніцы Ірына Пятрова таксама пра яе гаворыць толькі станоўчае: граматны спецыяліст, на працягу сваёй прафесійнай дзейнасці не раз заахвочвалася адміністрацыяй райбальніцы. Так што ўжо да сустрэчы з будучай гераіняй мы шмат пачулі пра яе добрага. Засталося дабавіць толькі некалькі штрыхоў да яе жыццёвай і працоўнай біяграфіі, якая пачалася ў 1984 годзе ў Касарыцкай участковай бальніцы.

— Мяне туды накіравалі па размеркаванні пасля заканчэння Бабруйскага медвучылішча, — успамінае Раіса Іванаўна. —  Сама я родам з Любаншчыны і меркавала пасля адпрацоўкі вярнуцца на радзіму, але, відаць, ад свайго лёсу нікуды не дзенешся. У Касарычах пазнаёмілася з мясцовым хлопцам, які потым стаў мужам. Так і засталася на Глушчыне. У 1997 годзе, калі закрылі ўчастковую бальніцу, перайшла на работу ў Каткаўскі ФАП. Столькі гадоў мінула, а я па-ранейшаму люблю сваю прафесію, бо няма ніякай іншай такой высакароднай, якая б так служыла людзям.

У Раісы Іванаўны на абслугоўванні 14 населеных пунктаў, у якіх пражывае 1 168 чалавек. У яе распараджэнні машына “хуткай дапамогі”, і яна гатова на працягу дня выехаць па выкліку. Хаця бываюць выпадкі, калі і пасля рабочага дня да яе звяртаюцца па дапамогу, і не было такога, каб каму-небудзь адмовіла. Яе цеплыні і шчодрасці душы хапае на ўсіх — і на людзей, для якіх яна не проста медык, а дарадчыца і выратавальніца, і на сваю сям’ю, у якой выраслі двое цудоўных дзяцей — сын Віталій і дачка Ганна. З мужам Уладзімірам Васільевічам, які для сям’і заўсёды быў і застаецца надзейнай апорай, дачакаліся і двух унукаў. Словам, жыццё Раісы Іванаўны шчодрае на людскую падзяку і багатае на радасныя і прыемныя падзеі. І ўслед за сваім залатым юбілеем у гэтую суботу зла-дзіць вяселле дачкі. Вось так перапляліся асабістае шчасце і прафесійнае прызнанне ў жыцці ўчастковай медсястры з Каткі. Няхай і далей яны спадарожнічаюць ёй.

Вольга ЧУЧВАЛ

Фота Сяргея РУДЗІНСКАГА