На працягу многіх стагоддзяў беларускія народныя майстры стваралі з самых распаўсюджаных і даступных матэрыялаў не толькі зручныя і практычныя рэчы, але і прыгожыя мастацкія вырабы. На жаль, па прычыне многіх абставін аўтэнтычная культура не заўсёды была ацэнена настолькі, каб у поўнай меры захаваць усе былыя рамёствы. Але, на шчасце, у наш час ёсць людзі, якія адраджаюць народныя промыслы і вучаць дзяцей тэхніцы стварэння ручных вырабаў. Так, у 2007 годзе пачаў сваю работу Заеліцкі Дом рамёстваў. Працуе там сямейная дынастыя майстроў: Соф’я Меснік вядзе гурткі “Аплікацыя саломкай” і “Роспіс па дрэве”, яе муж Аляксей Меснік займаецца лазапляценнем, а сястра Аляксея Наталля Грашчанка — ткацтвам. Яшчэ там ёсць гурткі па бондарстве, вязанні кручком і некаторыя іншыя. Дзеці з вялікім задавальненнем запісваюцца туды, шмат хто хоча навучыцца плесці з лазы. Сам Аляксей Меснік яшчэ ў дзяцінстве бачыў, як яго дзя-дзька плёў з пруцікаў розныя вырабы. У чатырнаццаць гадоў Аляксей самастойна зрабіў першы кошык для бульбы. Але пасля крытыкі з боку дзядзькі некаторы час не займаўся пляценнем. Потым, калі трэба быў майстар у Дом рамёстваў, згадзіўся працаваць адразу.  Зараз ён вучыць рамяству лазапляцення падрастаючае пакаленне ў гуртку “Пруцік”. Гаворыць, што спачатку запісваецца многа дзяцей, а потым з цягам часу некаторыя адсейваюцца, застаецца “касцяк” з чатырох-пяці чалавек. Так, напрыклад, два гады назад адзін з гурткоўцаў, Мікіта Меснік, удзельнічаў у Міжнародным фестывалі дзіцячай творчасці “Залатая пчолка” і заняў там другое месца. Тады ён плёў маленькія карзінкі, якія спадабаліся ўсім гасцям. Асабліва было прыемна, калі Анатоль Сінкавец, начальнік тагачаснага ўпраўлення культуры Магілёўскага аблвыканкама, і дырэктар Магілёўскага абласнога метадычнага цэнтра народнай творчасці і культурна-асветнай работы Алег Хмялькоў папрасілі яго карзінку ў падарунак для дэлегацыі.

Для таго каб заняткі былі  разнастайнымі, у Доме рамёстваў праводзяць розныя гульні. Напрыклад, юным рукадзельнікам даспадобы такая забаўляльная праграма, як “Поле цудаў”. Дзяўчынкам вельмі падабаецца бодзі-арт: асабліва любяць размалёўваць  фарбамі твары. Захапляюцца таксама пляценнем фенечак (гэта такія плеценыя з бісеру, нітак мулінэ, стужак упрыгажэнні на руку).

Усе кіраўнікі гурткоў з’яўляюцца членамі Саюза майстроў народнай творчасці, а значыць, работа з дзецьмі вядзецца на высокім прафесійным і творчым узроўні. Нездарма ўжо было арганізавана некалькі выставак дзіцячых работ. “Адна з самых маштабных, нават грандыёзных, для нашага аграгарадка, — гаворыць Соф’я Меснік, — была гэтай зімой. Шмат людзей наведала гэтую выстаўку, усе работы ім вельмі спадабаліся”. Кіраўнікі гурткоў лічаць, што гэта вялікі поспех для навучэнцаў.

Калі дзеці авалодваюць справай і пакідаюць гурткі, яны стараюцца не забываць тое, чаму навучыліся. Нехта проста майструе для сябе альбо для сяброў, бацькоў розныя вырабы на памяць, а хтосьці нават зарабляе гэтым грошы.

Восем год існуе Дом рамёстваў, ужо напрацавана пэўная матэрыяльная і метадычная база. І гэта добра, бо народныя промыслы — наша культура, тое, што адрознівае нас ад іншых народаў. А культуру трэба захоўваць і развіваць.

Кацярына НОВІКАВА, студэнтка 5-га курса Інстытута журналістыкі БДУ

Фотаздымкі з архіва Дома рамёстваў і з сайта bobruisk.ru