Абдымаюцца хаткі на вёсцы,

Шыб няма, б’ецца вецер у столь.

Быццам зноў не хапае кагосьці.

Тут з вясны не склікаюць за стол…

Апусцела даўно пабудова,

Дзверы сумна рыпяць, як званы,

Гаспадар не зайздросціць на дровы,

Не страшыцца прыходу зімы.

Не кіпіць у чыгунчыку крупнік,

І аладак з патэльні не зняць.

Стала хата, як нейкі трохкутнік,

І жыцця, як вугла, не відаць.

Тут учора грымела падлога,

У вяселлях купаўся народ!

А сягоння — быллё ля парога,

Непрыкайна туляецца кот.

…Адчыняецца брама ад ветру…

Можа, усё-ткі прыйшоў гаспадар?

Абдымаюцца хаткі прыветна,

Дзе нікому рукі не падам.

Любоў ЛЯПКО