Канешне, у наш Глуск на мерапрыемствы не заязджаюць эстрадныя мегазоркі, каб пацешыць народ сваімі хітамі. Не, мы б не адмовіліся ад такой дабрачыннасці якога Хлястова ці Білана, але ці толькі гэта трэба чалавеку для свята? Прыкладна такія думкі ўзнікалі ў мяне ў суботу, падчас масленічнага гуляння на бульвары Грахоўскага. Ну а праўда, што патрэбна для свята і добрага настрою? Я так мяркую, што песня. Дык удзельнікі хваставіцкай самадзейнасці ды артысты раённага Дома культуры й вельмі добра спявалі, яшчэ й песні такія, што даўно маюць права называцца народнымі. Словы вядомыя — стой ды падпявай! Кажуць, на свята не абысціся без чаркі ды шкваркі. Ну, аб першым кожны, калі хацеў, клапаціўся сам, а вось шашлык быў, нават пад рознымі “брэндамі” — ад Глускага райпо і ад райаграпрамтэхзабеспячэння. Само сабою, і бліны былі — што ж без іх за Масленіца? Ой, не ўтрымалася, забылася на ўсе дыеты, паспытала. Смаката! Яшчэ ў нас любяць розныя конкурсы ды забаўкі. Былі! І косы плялі са стужачак, і колцы кідалі, і прыпеўкі — у каго лепш атрымаецца — пелі. Даўно, казалі, не рабілі ў Глуску “слупа”. На гэту Масленіцу ўсё выправілі, слуп вышэзны паставілі, бутэлек на яго навешалі, а ў бутэльках — запіскі з назвамі прызоў. Ага, дабярыся ж яшчэ да тых прызоў, страшна… Але жадаючых набралася, і нямала, ды толькі самыя ўпартыя і смелыя атрымалі ўзнагароды. Скажу вам, было па што лезці: мех картоплі, мех зерня, шампанскае ды плецены кошык. Не ведаю, ці “дажыла” хоць да вечара бутэлька з шыпучым, а вось астатніх прызоў іх уладальнікам хопіць, думаю, надоўга. Асабліва шумна і ажыўлена на святочнай пляцоўцы станавілася, калі дужыя хлопцы з глускіх прадпрыемстваў выходзілі “да каната”.
Як жа яны стараліся, як цягалі гэтую вяроўчыну, так, што аж саміх часам шпурляла з боку ў бок. Не, слабакамі не выглядаў ніхто, але ж з сямі ўдзельнікаў абавязкова хто-небудзь павінен быў стаць першым, а нехта — і апошнім. Мне здаецца, дарэчы, было б проста сорамна, каб пераможцамі не сталі работнікі аддзела па надзвычайных сітуацыях — яны ж нашы абаронцы, і падрыхтоўка ў іх не абы-якая, а спецыяльная. Так і выйшла — у РАНС 1-е месца. “Канверт 2-й ступені” заваявалі будаўнікі — ПМК-249, ну а пачэснае 3-е месца — хлопцы з лясгаса. Усе прызёры атрымалі грашовыя прэміі, а астатнія каманды (“Жылкамгас”, АП-15, гаргаз, райпо) — вялікі дзякуй ад арганізатараў спаборніцтва.
Пасля ўсіх забаў і гульняў глушчан ужо традыцыйна запрасілі завязаць рознакаляровыя стужачкі на сімвалічнай фігуры Зімы. Кожны думаў пры гэтым пра сваё — пра хваробу, праблемы ў аса-бістым жыцці, трывогу за блізкіх. Бо гэтыя сімвалічныя стужачкі згарэлі потым у агні разам з Зімою, і хочацца верыць — згарэлі з імі нашы няшчасці і клопаты. Смешна і падобна на казку? Але ж верыць хочацца, таму, як і кожны год, да лялькі Зімы стаяла чарга…
Канешне, расказваць пра свята можна бясконца… І пра кірмаш, і пра танцы, і пра атракцыёны. Але не стану, бо не хопіць старонак у газеце. Кропку ж хачу паставіць на словах удзячнасці ўсім, хто меў дачыненне да арганізацыі кірмашу. Здаецца мне, што на гэты раз было лепш, чым калі раней. Хоць і не выступаў на прыступках “Арыёна” Стас Міхайлаў — і без яго было весела, цікава, гаспадыні знайшлі што купіць, гаспадары — з чым адсвяткаваць. Вось і добра. Хай так і будзе.
Алена ВАЛОШКА
Фота Сяргея РУДЗІНСКАГА
