Марыя Рыгораўна Беразоўская нарадзілася ў Глуску ў 1929 годзе. Скончыўшы пасля вайны педагагічны інстытут, адразу працавала ў Грэскім раёне, у Селецкай школе, што на Міншчыне, а пазней пераехала на ра-дзіму і доўгі час выкладала матэматыку ў Слаўкавіцкай сярэдняй школе. Якраз у гэты перыяд яе жыцця і здарыўся той выпадак. Больш за сорак год, кажа Марыя Рыгораўна, носіць унутры, не забыла і вельмі ўдзячна доктару, які выратаваў яе жыццё.
Было гэта ў далёкія 70-я гады ХХ стагоддзя. Неяк пад поўнач, расказвае Марыя Рыгораўна, стаў пабольваць у яе жывот. Крыху пацярпела: ці мала што з’ела? А потым успомніла, што якраз напярэдадні прачытала ў раённай газеце артыкул доктара пра апендыцыт. Баліць жывот, трываць нельга, магчыма, гэта і ёсць апендыцыт, які можа і лопнуць, а гэта ўжо пагражае нават смерцю. І вось сярод ночы Марыя Рыгораўна патэлефанавала брату ў Глуск, падзялілася сумненнямі наконт сваёй хваробы. Брат хуценька ўзняў швагра, той прыехаў на машыне ў Слаўкавічы і прывёз Марыю Рыгораўну ў Глуск, да сябе дадому. Трэба ж было памыцца, бо да доктара чалавек павінен ісці чысты. Хуценька памылася, сястра дапамагла, бо жывот пабольваў, і потым швагер даставіў Марыю Рыгораўну ў прыёмны пакой Глускай раённай бальніцы. Тут яе агледзелі і вызначылі, што гэта сапраўды апендыцыт. “Вызываем брыгаду, бу-дзем рабіць аперацыю, — вынес свой вердыкт дзяжурны доктар і даў загад санітарцы: — Пераапранайце хуценька хворую і ў палату”.
У той час адзенне ў пацыентаў забіралі, а давалі апрануць усё бальнічнае, нават абутак. І тут у свае “вялікія правы” ўступіла сані-тарка. “Яна не адзенне мне дала, а амаль сілком загнала мяне ў ванну мыцца, — расказвае Марыя Рыгораўна, — хоць я і казала, што памылася, чыстая, нават валасы яшчэ мокрыя, не высахлі. Але дзе там? Маўляў, такія правілы. А вада ў той ванне — гарачая-гарачая. Тэмпературны рэжым, усё як трэба, усё па правілах. А я такі чалавек, што прывыкла выконваць усе законы і правілы, так мяне вучылі ў школе, так і сама дзяцей вучыла. Трэба дык трэба. Нельга ж чалавека падстаўляць, ён жа на працы”.
І палезла Марыя Рыгораўна другі раз мыцца, ужо ў бальніцы. Часу прайшло нямала, пакуль сядзела ў тым кіпні. Вось і жывот стаў балець болей, сэрца штосьці затахкала мацней. А санітарка тая некуды сышла. Стала Марыя Рыгораўна зваць яе, каб дапамагла з ванны вылезці. Але дзе там? Ні слыху ні дыху. Дзесьці тая надоўга знікла. Калі адчула, што зусім дрэнна становіцца, пачала Марыя Рыгораўна сама выбірацца з тае ванны. “Устаць дацягнуцца, каб пробку з ванны выцягнуць, не магу, сілы няма, а вада даходзіць аж да барады, ледзь не ўтапілася, — успамінае Марыя Рыгораўна. — Побач на сцяне нейкая труба была замацавана. Ухапілася рукамі за яе і неяк выкулілася з таго кіпня, чырвоная, што рак. Сарочку пачала апранаць. І тут у ванны пакой доктар маладзенькі заглянуў, хуценька дзверы зачыніў і некуды знік, не паспела я і слова сказаць. Думаю, вядома, голая жанчына стаіць, але ці ж не бачыў доктар голых? Толькі праскочылі ў галаве такія думкі, як заходзяць дзве маладыя жанчынкі ў белых халатах, накінулі на мяне халат, пад рукі падхапілі і павялі. А я сама ўжо ледзь рухалася: і жывот баліць, і слабасць вялікая”. У дзвярах сутыкнулася Марыя Рыгораўна з той санітаркай, каб на яе ліха. Але нічога не сказала, не паўшчувала, не да таго было.
“Вось памылася дык памылася, ледзь Богу душу не аддала яшчэ да аперацыі, — кажа Марыя Рыгораўна. — Прывялі мяне тыя жанчынкі ў аперацыйную, дапамаглі на стол легчы — і тут чую, як нешта цёпленькае па ўсім жываце расцяклося. І ўсё, адключылася. Пасля аперацыі даведалася, што апендыкс у мяне лопнуў і далася тая аперацыя доктару нялёгка. Вось табе і артыкул чытала, і прыехала ў свой час, але тая санітарка з правіламі “добра” дапамагла мне. Ледзь на той свет не загнала, каб не доктар, які, як аказалася, пайшоў шукаць хворую, бо не дачакаўся яе ў аперацыйнай. Потым пагаворвалі, што санітарку тую звольнілі з работы, бо “правілы” прымяняліся не са мной адной…”
А доктару таму і хваляванняў, і працы багата хапіла. Амаль не адыходзіў ад ложка Марыі Рыгораўны: усё нешта рабіў, гля-дзеў, уколы ды парашкі прызначаў, валаводзіўся з трубкамі, якія тырчалі з жывата… Няньчыўся мудрэй, як з малым дзіцём, аж цэлыя тры месяцы выхаджваў.“А я ж у яго была не адна хворая. Людзей ляжала многа, і ў кожнага свая болька, і на ўсіх яго хапала, заўсёды зайдзе з усмешкай, з гумарам, добрым словам… Я ж была проста хворая, невядомы яму пацыент, а ён — малады доктар, які працаваў тут па размеркаванні пасля інстытута. Вылечыў! Вялікі дзякуй доктару і нізкі паклон, што жыву дасюль”, — гаворыць Марыя Рыгораўна.
Яна ўжо даўно на пенсіі, але ў асноўным сябе абслугоўвае сама, работнікі сацыяльнай службы дапамагаюць, дзякуй ім, добрыя людзі. Агарод садзіць, даглядае яго і вельмі часта доктара таго ўспамінае. Вось і заканчваючы свой аповед, Марыя Рыгораўна з хваляваннем кажа: “Са святам вас, Днём медыцынскага работніка, паважаны Уладзімір Аляксандравіч Цісіневіч, бо маім выратавальнікам былі іменна вы, доктар з залатымі рукамі і выдатнымі ведамі сваёй медыцынскай справы. Лічу, жыхарам Глушчыны пашанцавала, што застаўся той маладзенькі прыгожы доктар працаваць у нашай бальніцы. Жывіце доўга, паважаны Уладзімір Аляксандравіч, няхай заўжды ясна свецяцца вашы вочкі, упэўнена лечаць рукі і доўга б’ецца залатое сэрца!”
Запісала Іна КІРЫНА
