Ці памятаеце вы свой самы першы Дзень ведаў, сваё першае верасня ў першым класе? З такім пытаннем я звярнулася да глушчан. Па праўдзе кажучы, на вельмі вялікія і змястоўныя адказы не разлічвала, таму што сама амаль не памятаю гэты дзень. Усё, што засталося ў дзіцячай памяці — шмат кветак, дзяўчынкі, прыбраныя ў белыя фартухі, і вельмі высокія выпускнікі, якія вялі нас, малечу, на ўрачыстую лінейку. А вось што ўспомнілі глушчане.

Галіна, прадпрымальнік:

— Сваю першую ў жыцці школьную лінейку памятаю вельмі добра. Я несла вельмі цяжкі сапраўдны званок, у які яшчэ і званіць патрэбна было. Памятаю, што купленую ў магазіне школьную сукенку вечарам, напярэдадні першага верасня, мама падшывала, падганяла пад мой невялікі рост.  А яшчэ я расказвала верш на лінейцы перад усёй школай — гэта было вельмі адказна, хвалююча і трошкі страшна.

Ульяна, студэнтка:

—  Гэты дзень запомніўся мне ва ўсіх падрабязнасцях, як быццам усё было толькі ўчора. Можа таму ўсё так добра адклалася ў памяці, што я вельмі чакала сваю першую школьную лінейку, вельмі хацела ў школу. А яшчэ са мною ў першы клас пайшлі амаль усе мае сябры з дзіцячага сада. На ўрачыстай лінейцы было шмат букетаў, у дзяўчынак прыгожыя банты і сукенкі. Увогуле, уся атмасфера ў гэты дзень была вельмі ўрачыстая, святочная.

Наталля, служачая:

— На жаль, амаль нічога не памятаю. Толькі адзінае ўрэзалася ў памяць — імя настаўніцы, — яно мяне вельмі здзівіла. Звалі яе Ніна Піліпаўна.

Вольга, настаўнік:

— Упершыню я папала на ўрачыстую школьную лінейку за год да паступлення ў першы клас. Маю бабулю, педагога-ветэрана, запрасілі выступіць на лінейцы, і я падчас яе прамовы стаяла з ёй побач і потым на працягу ўсяго мерапрыемства. Са свайго першага Дня ведаў мне добра запомніўся вялікі бант, які мама прычапіла мне на макушку — ён увесь час балюча сцягваў мне валасы. А яшчэ старшакласнікі-выпускнікі (мая мама была ў іх класным кіраўніком) ніяк не маглі дагаварыцца, хто мяне будзе весці на лінейку, і яны, не перастаючы, перадавалі маю руку адзін другому. У гэтым годзе я буду прысутнічаць ужо на саракавой лінейцы ў сваім жыцці.

Алена, мама ў дэкрэтным адпачынку:

— Успаміны непасрэдна пра саму ўрачыстую лінейку не вельмі ясныя. Затое я добра памятаю, як рыхтавалася да гэтага важнага ў жыцці дня. На сваё дзіцячае крэселка акуратна складвала белыя  гольфы, выпрасаваныя мамай фартушок, сукенку. Вельмі чакала свой першы дзень у школе і, канешне ж, хвалявалася.

Максім, студэнт:

— Памятаю вельмі мала: кнігі, якія нам, першакласнікам, падарылі выпускнікі, “фотасесія” з мамай на прыступках школы і ўсё. Але я добра памятаю свой настрой у той дзень — вельмі хваляваўся і крыху баяўся ісці ў школу. Мне ўвесь час здавалася, што я не змагу добра вучыцца.

Падрыхтавала Вольга ЯНУШЭЎСКАЯ