У лютым 1990 года ў адным з нумароў раённай газеты надрукавана кароткая нататка: “Пяць атракцыёнаў устаноўлена ў скверы райцэнтра. Яны ўжо апрабаваны ў рабоце і з надыходам цяпла запрацуюць на радасць дзетвары”. Думаю, што большасць глушчан вельмі добра памятае тыя каруселі: “Сюрпрыз”, “Арбіта”, “Паравозік”, “Лодачкі” і “Званочак”. З’яўленне ў Глуску сапраўдных атракцыёнаў было для мяне, маіх сяброў, а таксама і ўсіх тагачасных глускіх дзяцей, напэўна, адной з самых значных падзей нашага дзяцінства. Дзіва што: цяпер, каб пакатацца на любімых каруселях, не трэба было чакаць, калі паедзеш з бацькамі ў горад, а вось яны, у парку — катайся колькі хочаш.

Першага мая, пасля святочнай дэманстрацыі, атракцыёны запрацавалі. У той дзень, каб патрапіць на іх, патрэбна было яшчэ вялікую чаргу адстаяць. Здымак, што вы, паважаныя чытачы, бачыце зверху, зроблены падчас работы атракцыёна “Сюрпрыз”, які быў самым экстрэмальным, але і самым папулярным, прычым і ў дзяцей, і ў дарослых. Цяпер страшна сабе ўявіць, але з мер бяспекі на гэтым атракцыёне быў толькі хліпкі ланцужок, а яшчэ свае рукі, якія моцна трымаліся за поручні ды цэнтрабежная сіла, прыціскаючая экстрэмалаў да ўвагнутай спінкі. Аб тым, што атракцыён працуе, можна было здагадацца здалёк: дзяўчаты вельмі гучна пішчалі. Трэба адзначыць, што гэты віск нікога не пужаў, а, магчыма нават, наадварот, толькі прыцягваў увагу да каруселі — наведвальнікі на “Сюрпрызе” былі заўсёды. І вось задаволеныя дзеці і дарослыя, атрымаўшы сваю частку адрэналіну, крыху хістаючыся ад “Сюрпрызу”, ішлі да іншай каруселі…

Цяпер аб існаванні ў Глуску атракцыёнаў нагадваюць толькі фотаздымкі ды дзве старыя тратуарныя пліткі на тым месцы, дзе стаяў адзін з іх. Старыя каруселі саступілі месца новым сучасным атракцыёнам — надзіманым горкам, батуту ды іншым, да якіх сучасныя дзеці таксама цягнуць за руку сваіх бацькоў.

Вольга ЯНУШЭЎСКАЯ

Здымак з сайта ok.ru і з архіва Ігара Кірына