Дзецям з ёй цікава
У сакавіку гэтага года будзе роўна 30 год, як Ірына Уладзіміраўна Гарбулька працуе выхавацелем дашкольнай установы. Спачатку скончыла педвучылішча ў Магілёве, а потым — Мазырскі педуніверсітэт, ужо завочна. У дзіцячым садку працавала яна на Слаўгарадчыне, гэту працу прадоўжыла і ў Глускім раёне, пасля пераезду сюды ў 1994 годзе.
Ірына Гарбулька — выхавацель дашкольнай групы Заеліцкага навучальна-педагагічнага комплексу. Зараз у яе дзеткі сярэдняга садаўскага ўзросту, ад трох да пяці гадоў, гэта група інтэграваная, тут ёсць тры выхаванцы з парушэннямі маўлення, а ўсіх іх 13 чалавек. Калі я зайшла ў ігравы пакой, усе яны сядзелі на дыване вакол выхавацельніцы і нешта ўважліва слухалі. Убачыўшы незнаёмага чалавека, дружна павіталіся, дарэчы, па-беларуску, агледзелі з ног да галавы і сказалі, што ў мяне прыгожы фотаапарат. Пасля гэтага зусім няцяжка было ўгаварыць іх сфатаграфавацца…
Глядзіш на іх вясёлую мітусню вакол выхавацельніцы і разумееш, што ў іх узаемная сімпатыя адзін да аднаго і ўзаемны інтарэс да таго, чым яны займаюцца.
— Каб дзецям было цікава, каб яны хацелі хадзіць у садзік, ім заўсёды трэба прапаноўваць штосьці новае і не пакідаць без справы, — гаворыць Ірына Уладзіміраўна. — Дзеці — вялікія даследчыкі і яшчэ большыя вынаходнікі, трэба толькі гэта ў іх абудзіць. Ім цікава займацца нейкай новай справай, а мне цікава назіраць за імі, бачыць, што ў іх атрымліваецца ўсё лепш і лепш. Часам бывае, што новыя дзеткі плачуць, калі іх прыводзяць у садок, — яно і зразумела: новая абстаноўка, новыя людзі і парадкі. Але знаёмяцца і прывыкаюць хутка — і да новых таварышаў, і да нас, да мяне і памочніка выхавацеля. Зараз са мной працуе Вера Аляксандраўна Штылёва, разам мы стараемся, каб абстаноўка ў групе была дружная, міралюбная і ўсе займаліся справай, карыснай і абавязкова цікавай.
Калі слухала Ірыну Уладзіміраўну, падумала, што, мабыць, у гэтым і ёсць сакрэт яе педагагічнага поспеху — яна ўмее рабіць, каб дзецям з ёй было цікава. А яшчэ адчула, што яна любіць гэтых малых, а яны за гэта цягнуцца да яе.
Таццяна ЛУКАШЭВІЧ
Фота аўтара