Святкаваць Масленіцу запрашаюцца 25 лютага, у суботу, усе глушчане. Работнікі раённага Дома культуры падрыхтавалі тэатралізаванае прадстаўленне “Хто на Масленку гуляе — цэлы год шчасце мае!”. Таксама ў праграме — выступленні народнага фальклорнага ансамбля “Спадчына” і народнага аматарскага аб’яднання “Зносіны”, канцэрт творчых калектываў Калаціцкага і Клятнянскага сельскіх Дамоў культуры  і Заеліцкага сельскага Цэнтра культуры і вольнага часу. Тыя, хто не захоча быць звычайным назіральнікам, змогуць паўдзельнічаць у гульнявай праграме “Шырокая Масленка”, а для аматараў спартыўных спаборніцтваў будзе наладжана перацягванне каната. Канешне, не бывае Масленіцы без бліноў, іх неабавязкова прыносіць з сабою: на кірмашы можна будзе прыкупіць і блінцоў, і яшчэ якіх прысмакаў. Дарэчы, гандляваць будуць не толькі смачненькім, але і, як кажуць, таварамі шырокага спажывання. Свае вырабы таксама прадставіць і Заеліцкі Дом рамёстваў.

Прыходзьце, прыводзьце з сабою суседзяў, знаёмых, пачатак свята — у 11 раніцы, каля кінатэатра “Арыён”.

Як святкавалі раней

Канешне, зараз мы святкуем Масленіцу зусім не так, як гэта рабілі нашы продкі, захаваўшы толькі найбольш адметныя атрыбуты: абрадавыя песні, бліны, спальванне пудзіла Зімы… А вось у кнізе “Памяць. Глускі раён” ёсць цікавыя звесткі аб тым, як праходзіла Масленіца ў нас у даўнейшыя часы. “Цэнтральным днём масленічнага тыдня быў чацвер, які называўся Улассе. У гэты дзень мужчыны аб’язджалі коней-першагодкаў. Вечарам жа ўсіх дамачадцаў чакала святочнае частаванне: ячныя, аржаныя, грачнёвыя і бульбяныя бліны. У пятніцу блінамі частавалі гасцей…” — распавядаецца ў кнізе. Цікава, што, па ўспамінах старажылаў, маладыя зяці (якія ажаніліся ў апошні мясаед) хадзілі або ездзілі да цешчаў на бліны ў суботу. У большасці ж рэгіёнаў Беларусі візіт зяця да цешчы прыходзіўся на сераду, а ў суботу былі  залоўкіны вячоркі — замужняя жанчына заклікала да сябе залоўку. У апошні дзень Масленкі спраўлялі загавіны на пост, і — такі адметны момант! — найбольш набожныя жанчыны нават выпальвалі патэльні, каб на іх не засталося ні кроплі жывёльнага тлушчу, гаворыцца ў кнізе “Памяць”.