Калі на пляцоўцы каля Завалочыцкага сельскага Дома культуры пачалі завіхацца людзі, штосьці расстаўляць, развешваць, раскладваць, упрыгожваць, я падумала, што, мабыць, у гулянні з нагоды купальскага свята задзейнічана палова аграгарадка — такі ажыўлены рух назіраўся вакол. Калі ж за добрую гадзіну да пачатку прадстаўлення на бліжэйшых да клуба лаўках пачалі збірацца жанчынкі і займаць зручныя (сядзячыя) месцы ў імправізаванай глядзельнай зале, я зразумела, што будзе цікавае прадстаўленне, бо на дрэннае людзі б так не ішлі. Ды і антураж уражваў адпаведнасцю тэме, густам, фантазіяй і прыгажосцю — дарэчы, гэта не толькі маё меркаванне, а і тых гледачоў, што падыходзілі фатаграфавацца або рабіць сэлфі на фоне змайстраванай проста на будынку стылізаванай заслоны. Між тым на гукі музыкі да СДК народу падцягвалася ўсё больш і больш, і я зразумела, што насельніцтва ў Завалочыцах хопіць і для арганізацыі масавага прадстаўлення, і для масавасці гледачоў. Дарэчы, не трэба скідваць з рахунку і жыхароў бліжэйшых вёсак: мяркуючы па колькасці прыпаркаваных аўтамабіляў, іх у аграгарадок на гулянне таксама прыбыло нямала, прычым разам са сваімі прыезджымі гасцямі (пра гэта сведчаць нумары рэгіёнаў на іншамарках). Каб гледачы не сумавалі, ім яшчэ да пачатку прадстаўлення былі прапанаваны ці-кавыя забавы. Па-першае, быў арганіза-ваны невялікі кірмаш, дзе мясцовыя ўмеліцы прадавалі свае вырабы і вельмі смачную выпечку (кажу так, бо сама каштавала яе). Па-другое, папулярнасцю ў дзяцей і моладзі карысталася маляванне на целе ўзораў спецыяльным маркерам. Па-трэцяе, шмат якія дзяўчаты, і меншыя, і большыя, садзіліся на стульчык перад майстрыхай, якая заплятала ім адмысловыя косы. Па-чацвёртае, проста на газоне раскінуўся надзіманы планетарый, а там — мульцікі, хочаш — сядзь, а хочаш — ляж і глядзі іх на столі. І дзеці заходзілі і глядзелі.  Але, мабыць, найбольш вясёлай і папулярнай была самая што ні на ёсць вясковая забаўка — катанне на кані: як толькі бацькі забіралі з воза адну партыю дзетвары, за якую хвіліну-другую збіралася новая. І катанні гэтыя доўжыліся б яшчэ, але каля клуба пачалося прадстаўленне на купальскія матывы і сучасны лад. Бо была там не звычайная старая ды кульгавая Баба Яга, а Баба Ёга, якая нядаўна вярнулася з Індыі, дзе не толькі змяніла імя, але і развучыла індыйскія танцы. Была там і рамантычная гісторыя, дзе за руку па-свойму сімпатычнай, вельмі вясёлай і харызматычнай каханай (той жа Бабы Ёгі) змагаліся два жаніхі, ды не адны, а з камандамі сябрукоў, яны і ў лазні парыліся, і рыбу лавілі, і сілай мераліся. Праўда, не прайграў ніхто: адзін жаніх забраў сваю нявесту, а другі — знайшоў аж дзвюх новых. А якое ж Купалле без дзяўчатак-прыгажунь у вяночках, яны рыхтаваліся да свята загадзя, шукалі кветачкі ў лузе, плялі вянкі, стараліся, і, калі выйшлі ўсе на сярэдзіну пляцоўкі, каб паказаць свае ўпрыгажэнні, гледачы ўсіх падтрымалі апладысментамі, а арганізатары аддзячылі падарункамі. Зрэшты, там кожны знайшоў сваё, атрымаў сваю долю пазітыву: героі пастаноўкі здабылі сваё шчасце, дзеці-гледачы набегаліся і нагуляліся ўволю, дарослыя паглядзелі і паслухалі цікавую забаўляльную праграму — з жартамі, песнямі, танцамі, конкурсамі і прызамі, а найбольш смелыя самі ў ёй і паўдзельнічалі. Былі там і пошукі чароўнай папараць-кветкі, а таму, хто знайшоў яе, дастаўся галоўны падарунак, сказалі, што ён вельмі добра ўзнімае настрой. І якое ж Купалле без кастра?! Быў касцёр, высокі і жаркі, і быў дружны карагод вакол яго.

Добра пагулялі Завалочыцы, павесяліліся ад душы, бо з душой было арганізавана гэта свята, адчувалася зацікаўленасць усіх яго ўдзельнікаў: ад саміх культработнікаў да іх добраахвотных памочнікаў. Зрэшты, па выступленні я так і не вызначыла, хто прафесіянал, а хто аматар — настолькі арганічна ўсе ўжыліся і выконвалі свае ролі. Ды што там казаць — нават прадаўцы на кірмашы і возчык, што катаў дзяцей на кані, пранікліся агульнай ідэяй і, каб стварыць адзіны для ўсіх настрой, былі ў нацыянальных касцюмах. Я бачыла, як падыходзілі да дырэктара Дома культуры Людмілы Навіцкай людзі і дзякавалі ёй за такі цікавы суботні вечар (было гэта 8 ліпеня). А сама Людміла Рыгораўна дзякуе ўсім сваім добраахвотным памочнікам і спонсарам: і мясцовым жыхарам, і прыезджым з Мінска ды Бабруйска, што так добра папрацавалі, шмат зрабілі, каб гэта свята атрымалася. Яно і сапраўды: калі ўсе бяруцца за справу дружна, разам, то яна заўсёды пойдзе як трэба. Прыклад Завалочыцкага СДК у гэтым пераконвае. Тут сапраўды вельмі масавая, актыўная і творчая самадзейнасць. А ці не ў тым прызначэнне ўстаноў культуры, каб не толькі несці яе, культуру, у масы, але і іх, масы, прыцягваць да культуры?

 Таццяна ЛУКАШЭВІЧ

Фота аўтара

Больш фота ў разделе “Фотагалерэя. 2017 год”