У пачатку 90-х гадоў мінулага стагоддзя Галіна Ларына змяніла бабруйскую прапіску на Слаўкавічы. Паехала за мужам, які родам з Зоркі. Работы на вёсцы хапала, і праблем з працаўладкаваннем не было. Спачатку была поварам у школьнай сталовай, а вось ужо 23 гады працуе ў сельскай гаспадарцы. У аграфірме “Слаўкавічы”, так тады называлася частка цяперашняй аграфірмы “Слаўгарадскі”, Галіна пачынала даяркай. Працавала старанна, таму ў кіраўніцтва мела добрую рэпутацыю. З прыходам на пасаду старшыні Леаніда Грамыкі ў жыцці Галіны Віктараўны адбыліся змены.
— Неяк пазваў Леанід Сцяпанавіч да сябе і кажа: “Едзь вучыцца на асемянатара, ты зможаш”. Падумала я і згадзілася. Паехала на курсы ў горацкую сельскагаспадарчую акадэмію, а дадому ўжо вярнулася дыпламаваным спецыялістам, — успамінае Галіна Віктараўна падзеі амаль пятнаццацігадовай даўнасці.
Яна дагэтуль удзячна лёсу, што атрымалася менавіта так. Кажа, што асемянатар — гэта яе прафесія і што работу сваю любіць і даражыць ёю. А яшчэ Галіне Віктараўне шанцавала на людзей — тых, хто працаваў побач. Вучоба дала тэарэтычныя веды, а вось на практыцы першымі дарадчыкамі і памочнікамі былі галоўны ветэрынарны ўрач гаспадаркі Аляксандр Слабадзянюк і галоўны заатэхнік Людміла Казюка.
— Людміла Мікалаеўна па ўзросце крыху старэйшая, чым я, і для мяне была што другая маці, — працягвае мая субяседніца. — Яна асаблівая жанчына, у якой спалучаліся прафесіяналізм і чалавечнасць. І цяпер, калі яна пайшла на заслужаны адпачынак, кожная сустрэча з ёй прыносіць радасць. Калі гаварыць пра Аляксандра Віктаравіча, то ён дагэтуль працуе ў нашай гаспадарцы галоўным ветурачом, так што па-ранейшаму застаецца для мяне надзейным дарадчыкам.
Слухаеш Галіну Віктараўну і міжволі думаеш: як усё гладка ды проста атрымліваецца ў яе жыцці. А ўсё таму, што сама яна — пазітыўны чалавек. Колькі яе ведаю, ні разу не бачыла, каб яна злавалася альбо была ў дрэнным настроі. Заўсёды з усмешкай ды добрым словам. Як ва ўзаемаадносінах на рабоце — з загадчыкам фермы Васілём Прыдыбайлам і жывёлаводамі, так і дома — з мужам, дзецьмі і ўнукамі. Дарэчы, муж Анатоль Віктаравіч працуе на гэтай жа слаўкавіцкай ферме даглядчыкам цёлак узнаўлення. А дзеці, дык дзве малодшыя яшчэ пры іх, яны школьніцы, а тры старэйшыя дачкі ўжо маюць свае сем’і і падарылі бабулі з дзядуляй сямёра ўнукаў. Вось цяпер і мяркуйце: шчаслівая гэта жанчына ці не? Я думаю, што так, бо шчасце яе надзейнае і трывалае.
Вольга ЧУЧВАЛ
Фота Сяргея РУДЗІНСКАГА
