У рэдакцыю прыйшоў чалавек, глушчанін, пенсіянер Павел Пятровіч Бабіч. Прыйшоў, каб сказаць нам дзякуй за артыкул пра мэблевую фабрыку, у мінулым “КІМ”, а крыху пазней — прамкамбінат (матэрыял быў надрукаваны ў нумары за 9 студзеня). Чытаць пра гэта прадпрыемства было цікава, падзяліўся Павел Пятровіч, бо і яго ўласнае жыццё, як жыццё многіх жыхароў раёна, не прайшло міма камбіната. Так, адразу пасля школы Павел Бабіч уладкаваўся туды працаваць, а калі прыйшоў час атрымліваць першую зарплату, паглядзеў у табель і не паверыў сваім вачам: яму было налічана 200 рублёў! На гэтыя грошы тады можна было купіць чатыры веласіпеды! Таксама ўзгадаў, як яны, яшчэ малыя, з хлопцамі-сябрамі залазілі ў сарай прамкамбіната, дзе захоўвалася асінавая стружка, і гарцалі па ёй, і аднойчы, так гуляючы, ён загнаў сабе глыбока ў палец вялікую стрэмку. Што ж да пазнейшых часоў, то на мэблевай фабрыцы людзі, хто не ленаваўся, вялікія грошы зараблялі.

Усё гэта ўспомнілася Паўлу Пятровічу пасля артыкула ў раённай газеце, узгадаліся тыя часы, успомніліся людзі. За гэтую памяць, за гэты артыкул і прыйшоў чалавек, не паленаваўся, сказаць нам дзякуй, добрым словам адазваўся і пра газету ўвогуле. Ці трэба казаць, як мы ўдзячны чытачу за яго добрыя словы, за станоўчую ацэнку нашай працы, нашых намаганняў. Добрае слова і котцы прыемна, што ўжо гаварыць пра творчых людзей. Зрэшты, крытыка таксама патрэбна, толькі не такая, каб насварыцца, пакрыўдзіць ці прынізіць, а такая, пасля якой справа пайшла б лепш, цікавей. За гэта таксама будзем удзячны: рабіце слушныя заўвагі, давайце слушныя парады — мы прыслухаемся да іх.