Трое старэйшых дзяцей — пагодкі, паміж чацвёртым і пятым розніца складае дзесяць гадоў, а паміж старэйшым і самым меншым — дваццаць. Вось такая дэмаграфічная арыфметыка сям’і Багун з вёскі Дасціжэнне.

З мнагадзетнай мамай Вікторыяй мы сустрэліся каля варот іх вялікага дома на другі дзень пасля яе выпіскі з бальніцы, яе муж Уладзімір яшчэ заставаўся там. Размаўлялі на вуліцы, не падыходзячы блізка, таму і размова была непрацяглай — з улікам халоднага ветру, агульнай эпідсітуацыі і асабістых абставін сям’і. Аднак жа размова была не пра хваробы і балячкі, а пра тое, што прыносіць радасць, напаўняе жыццё жанчыны сэнсам, дае адчуць усю яе паўнату, — пра дзяцей. Іх у сям’і Багун пяцёра. Старэйшаму Уладзіславу 21 год, ён працуе механізатарам у “Зары Камуны” і ўжо абзавёўся сваёй сям’ёй, з жонкай і дачушкай пакуль што жыве з бацькамі. Дваццацігадовы Андрэй таксама жанаты, у Клічаве вучыцца на механіка, а жыве ў Бабруйску. Насця ў свае дзевятнаццаць гадоў ужо атрымала спецыяльнасць і пайшла працаваць, прычым уладкавалася таксама недалёка ад бацькоўскага дома — яна бухгалтар у “Турыно-агра”, жыве самастойна, у глускім інтэрнаце. Яшчэ якія гады два назад малодшай у сям’і Багун была Ксенія (зараз яна ходзіць у пяты клас), але потым з’явіўся Арсеній і гэты статус перайшоў яму, цяпер, у паўтара года, ён ужо і дзядзька — яго пляменніцы чатыры месяцы.

На маё пытанне, як хапала сіл і часу спраўляцца з трыма пагодкамі, Вікторыя проста разважыла: па-першае, маладыя былі, сіл хапала, па-другое, дзеці ж пагодкі, ім цікава было гуляць разам, ну і па-трэцяе, старэйшы сын заўсёды прыглядваў за меншымі. Цяпер ён таксама добры памочнік, кажа маці, а за меншым, калі трэба, то і Ксенія прыгледзіць, пагуляе з ім.

Пры ўсім пры гэтым работы ў вялікай сям’і хапала заўсёды. Заўсёды Уладзімір і Вікторыя трымалі вялікую гаспадарку (трэба ўлічыць, што гаспадар дома працуе на дзвюх работах). У іх і зараз тры каровы, чацвёра свіней, двое цялят, тут не загуляюць ні дарослыя, ні дзеці, бо трэба ўсім даць рады, усё дагледзець.

“Дзеці ў нас добрыя, — кажа Вікторыя, — самастойныя, да працы прывучаны з дзяцінства, мы што рабілі, і яны каля нас, так і цяпер: дзе бацькі, там і дзеці, дзе дзеці, там і бацькі. Так і па жыцці, пытанні вырашаем разам, раней дзеці раіліся з намі, цяпер ужо і мы ў іх, бывае, пытаемся парады”. Быць разам, адно з адным, працаваць, дапамагаць — здаецца, і не дзіва які сакрэт сямейнай згоды, дабрабыту, але ж ён працуе, гэта бачна на прыкладзе сям’і Багун.

Нататка гэтая задумвалася пра жанчыну, мнагадзетную маці, а выйшла пра сям’ю, бо ў сям’і, у дзецях яе шчасце, яны яе клопат і яе ўзнагарода. Зараз жа Вікторыя больш перажывае за мужа — каб хутчэй паправіўся і вярнуўся дадому. Тады ў яе паспакайнее на душы, тады і дом будзе поўным (асабліва як збяруцца ўсе разам), і шчасце поўным.

P. S. Трыццатага верасня гэтага года Прэзідэнт Беларусі Аляксандр Лукашэнка падпісаў Указ № 374, згодна з якім ордэнам Маці за нараджэнне і выхаванне пяці і болей дзяцей узнагароджаны болей за 190 жанчын, сярод іх — і Вікторыя Багун. Віншуем!

Т. ЛУГАВАЯ

Фота аўтара