А дзе мне ўзяць такія словы, каб выказаць і абурэнне, і неразуменне: ну навошта так рабіць, так паводзіць сябе? Ну які ў гэтым сэнс? Якая з гэтага радасць? Якая карысць у рэшце рэшт? Толькі летам добраўпарадкавалі дзіцячую пляцоўку каля стадыёна, дапоўнілі яе новымі формамі, пафарбавалі, паднавілі, і атрымалася ж добра, малыя там гуляюць, мамы задаволены. Як на табе: з’явілася нечая злая сіла і разбуральнай хваляй прайшлася па пляцоўцы: паламала, парэзала, паваліла.
Вось стылізаваны калодзеж, быў ён добра збіты, пад дахам на грунтоўных слупах, з колам і калаўротам, — паламалі, няма ні таго, ні другога, ні трэцяга (што засталося цэлым, камунальнікі забралі, каб парамантаваць). Вось альтанка прыгожая, ад сонейка схавацца ў ёй можна або ад дажджу, проста пасядзець — і, бачна, сядзяць, адпачываюць: падлогу акуркамі шчодра закідалі, а сценку ўзялі ды паламалі (што там тыя рэйкі павыбіваць?). Вяровачная лесвічка на міні-скаладроме толькі называецца вяровачнай, насамрэч зроблена яна са, здавалася б, трывалага каната (сталёвага ўнутры). Дык што б вы думалі — і яго, канат гэты, парвалі ды расплялі… Там жа, на скаладроме, толькі ўжо ўверсе, сапсавалі тэнтавы дах: у адным месцы парэзалі, вялікая дзірка атрымалася, у другім — сарвалі разам з драўлянай рамай, на якой ён трымаецца. Шмат сілы давялося прыкласці, каб адарваць усё гэта, бо мацаваўся мяккі дах да асноўнай часткі комплексу вялізнымі самарэзамі.
Для даведкі скажам, што міні-скаладром быў устаноўлены на дзіцячай пляцоўцы каля стадыёна ў 2019 годзе, набыты за сродкі абласнога бюджэту і абышоўся (разам з парай арэляў) прыкладна ў 15 тысяч рублёў. Устаноўлены 30 жніўня, а ўжо 1 верасня першы раз пацярпеў: вандалы пашкодзілі канат (а потым і зусім укралі).
На фоне пашкоджання гэтых адносна новых аб’ектаў ці варта здзіўляцца, што пад націскам разбуральнай сілы не выстаяў, не вытрымаў і старажыл гэтай пляцоўкі, адзін з драўляных асілкаў, паваліўся (ці быў павалены) на сырую зямлю.
Хаджу тут, фатаграфую, бачу, як па стадыёне жанчыны з палкамі для скандынаўскай хадзьбы шпацыруюць, адна на вулічных трэнажорах займаецца, яшчэ дзве праходжваюцца па дарожцы. З імі і спынілася, загаварыла. Тамара і Валянціна, даведаўшыся, чаму я тут, маё абурэнне падтрымалі. Перабіраючы гэтую сітуацыю, сыходзімся на тым, што малыя дзеці, якія гуляюць тут з мамамі, гэтага зрабіць не маглі (ні самі, ні з мамамі). Хутчэй за ўсё, гэта дзеці значна старэйшыя, хто ў сілу ўжо ўвабраўся, а розуму яшчэ не прыдбаў. Гэтае меркаванне Тамара пацвярджае тым, што сама бачыла, як падлеткі літаральна скакалі тут на гушкалках… Ці не варта было б паблізу якія відэакамеры паставіць ці міліцыі падзяжурыць колькі вечароў, разважаюць жанчыны. Можа, і варта, можа, і трэба. Але ж і выхаваннем займацца таксама трэба, найперш бацькам, дома, у сям’і прывучаць ашчадна ставіцца не толькі да свайго, а і да грамадскага, перакананы Тамара і Валянціна. Пагаварылі з імі так ды і разышліся.
Ёсць і іншае меркаванне: трэба і нам, усім глушчанам, не праходзіць міма, калі бачым, як нехта штосьці нядобрае вытварае. Гэтае меркаванне я з аднаго боку падзяляю, а з другога — думаю, што не кожны дарослы адважыцца зрабіць заўвагу вясёламу гурту моладзі. Зрэшты, не толькі ў моладзі справа, не яна прычына праблем грамадства. Моладзь у нас у большасці сваёй добрая, але на сотню разумных і выхаваных чалавек знойдзецца адзін-два іншых. Можа, і насамрэч добрая відэакамера была б тут дарэчы: і для агульнай бяспекі дзяцей (бывае, сабака вялікі забяжыць ці злыдзень які прычэпіцца), і для захавання самога аб’екта?
А пакуль суд ды справа, рамонтам паламанай пляцоўкі зоймецца “Жылкамгас” — ад асноўных работ на пэўны час будуць адцягнуты работнікі, спатрэбяцца дадатковыя сродкі, матэрыялы.
Т. ЛУГАВАЯ
Фота аўтара
