Чамусьці такой і прадстаўляла Святлану Луцковіч — абаяльнай, з дабрадушнай усмешкай. Яшчэ да  сустрэчы з ёй паспела пагаварыць з бабулькамі, якіх яна абслугоўвае. Яны сядзелі на лаўцы і бавілі час, расказваючы кожная пра нешта сваё. Даведаўшыся, што я шукаю Святлану, прыкметна ажывіліся і наперабой пачалі гаварыць, якая яна ў іх харошая, як яны яе любяць і паважаюць і наогул, што не прадстаўляюць без яе свайго жыцця. Ацэнка бабуль была самым лепшым паказчыкам работы Святланы Луцковіч, якая вось ужо пяты год працуе сацыяльным работнікам заеліцкага аддзялення кругласутачнага знаходжання для грамадзян пажылога ўзросту і інвалідаў раённага цэнтра сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва.

зываецца пра Святлану Луцковіч. Кажа, што яна спецыяліст на сваім месцы і не проста працуе, а жыве работай. Што гэта так, можна не сумнявацца. Інакш не стала б наша гераіня мяняць прафесію прадаўца на абавязкі сацыяльнага работніка. І памяняла не толькі прафесію, але і месца жыхарства, пераехаўшы з Петрыкаўскага раёна ў Заеліцу. Спачатку прыязджала сюды ў госці да родзічаў і паступова так прыкіпела душой да гэтых мясцін, што рашылася на пераезд. І не толькі сваёй сям’ёй, але і маці сюды перавезла, потым прыехаў брат, а нядаўна яшчэ адны родзічы. Так што цяпер, калі ўжо куплены дом, Святлану можна назваць мясцовай жыхаркай.

— Галоўнае — знайсці сваё месца ў жыцці, — разважае наша гераіня. — І я лічу, што ў мяне гэта атрымалася. На работу штодня іду з радасцю, бо ведаю — там мяне чакаюць. У мяне пад наглядам 48 чалавек, у большасці ўсе пажылога ўзросту — за 80 гадоў. Такія людзі патрабуюць да сябе павышанай увагі, яны вельмі ранімыя, асабліва ў сітуацыі, калі побач няма блізкіх, родных людзей. І я, а таксама ўсе астатнія супрацоўнікі аддзялення стараемся аддаць нашым бабулям і дзядулям усю цеплыню сваёй душы. Штодня чытаем ім кнігі, газеты, асабліва любяць “Друг пенсионера”, праводзім вечары адпачынку, ёсць у нас аматарскія гурткі, да прыкладу, вышывання і вязання. Ну і, безумоўна, дапамагаем слабейшым — кормім, мыем, водзім на прагулку. Словам, робім усё, каб пажылыя людзі  не адчувалі адзіноты. У гэтым і заключаецца мая работа — адказная, важная, часам напружаная, якую я люблю.

Вольга ЧУЧВАЛ

Фота Сяргея РУДЗІНСКАГА