Глядзіш на гэту жанчыну, і неяк не адразу верыцца, што гэта мнагадзетная маці. Зграбная постаць, спакойны выраз твару, дабрыня ў вачах, пры гэтым некаторае здзіўленне: маўляў, чым магла зацікавіць рэдакцыю? Восем дзяцей? Так, гэта многа. Планаваць столькі не планавалі, але пасля трох старэйшых сыноў хацелі дачку, потым яшчэ адну, каб не сумна было дзяўчынцы. Потым ужо і не думалі, што шмат дзяцей гэта нешта звышнатуральнае — усё прымалі як ёсць. І не шкадуюць аб гэтым.
Сям’я ў Кацярыны Міхайлаўны і Сяргея Аляксандравіча Матвейчыкаў з Глуска сапраўды вялікая, але пры гэтым і дружная: дзеці і паміж сабой добра ладзяць (дробныя спрэчкі не лічацца), і бацькоў паважаюць і слухаюцца: бачаць, як тыя для іх стараюцца, таму і самі заўсёды дапамагаюць па дому, па гаспадарцы. Ды і як не слухацца такіх бацькоў — добрых, працавітых. Тая ж Кацярына Міхайлаўна як прыйшла пасля школы працаваць санітаркай у раённую бальніцу, так і да гэтага часу працуе, работнік яна старанны, дысцыплінаваны, адказны. Такімі ж хоча бачыць і сваіх дзяцей — чатырох сыноў і чатырох дачок. Зрэшты, старэйшыя ўжо, як гаворыцца, на сваім хлебе. Дзяніс, яму 24 гады, па кантракце застаўся служыць у Гродна, 23-гадовы Аляксандр працуе з бацькам на будоўлі (ездзяць у Старадарожскі раён), Дзмітрый у свае 19 — навучэнец Бабруйскага прафесійна-тэхнічнага мастацкага каледжа. А вось дзяўчаты яшчэ школьніцы — Вольга вучыцца ў адзінаццатым класе, Ірына ў дзявятым, Марына — сямікласніца, Валя вучыцца ў чацвёртым. Самы ж малодшы, усеагульны любімец і пестунок Віцька, у гэтым годзе толькі пайшоў у першы клас. У яго дамашніх абавязкаў менш за ўсё. Пакуль што. Бо калі раз’едуцца, разляцяцца з роднага дома старэйшыя, менавіта на ім будзе галоўная дапамога бацькам, так што няхай расце, набіраецца сіл.
Зрэшты, Кацярына Міхайлаўна не прыспешвае той час, калі дзеці раз’едуцца: ім добра жывецца ўсім разам, весела, цікава. Адных днёў нараджэння бывае па тры, па два на месяц. Тады святочная вячэра ў “вузкім” сямейным крузе (праўда, на іх “вузкі” круг у некаторых не набярэцца і далёкіх сваякоў). А яшчэ ж ёсць і іншыя святы. Напрыклад, Дзень маці, які яны адзначаюць абавязкова, і абавязкова ад дзяцей будуць падарункі, зробленыя сваімі рукамі.
— А могуць і цэлы канцэрт наладзіць, — смяецца Кацярына Міхайлаўна, — ведаю, што ўжо нешта рыхтуюць.
Сапраўдным вялікім святам будзе яшчэ адна дата ў сям’і Матвейчыкаў — сярэбранае вяселле. У лістападзе 1987 года Кацярына і Сяргей пажаніліся. За гэты час яна паспела стаць любячай і любімай жонкай, гаспадыняй вялікага дома, мнагадзетнай маці. Кар’еры не зрабіла і не імкнулася да яе, затое заслужыла самую дарагую ўзнагароду — ордэн Маці (атрымала ў 2003 годзе), галоўнае ж — за гэтыя чвэрць стагоддзя стала шчаслівай жанчынай. У народзе кажуць: дай Бог дзеці і ў дзецях шчасце. Ёй даваў — і яна брала. Колькі даваў, столькі і брала — дзяцей, а з імі і шчасця. І ў гэтым яго сакрэт.

Таццяна ЛУКАШЭВІЧ
Фота Сяргея РУДЗІНСКАГА