У юнацтве мы жывём ад суботы да суботы — ад танцаў да танцаў, пайшоўшы на працу, прыспешваем гадзіны і дні ў чаканні выхадных і водпуску. Часцяком мы заўважаем, што час то бяжыць хутчэй, то ледзьве перастаўляе ногі, і гэта нас абурае, мы злімся, бо хочам, каб нейкія імгненні расцягнуліся, а іншыя хутчэй мінулі і забыліся. Ды, пэўна, мала хто ў 15 — 30 год задумваецца, што пры гэтым час не спыняецца ні на секунду, у наканаваны тэрмін прыносячы дні нараджэння, юбілеі — спачатку радасныя і доўгачаканыя (18!), потым, можа, крыху і сумныя, якія застаўляюць азірнуцца назад. Так незаўважна прыходзіць і восень жыцця — час падводзіць пэўныя вынікі. Але ж гэта зусім не значыць, што ў 55 — 60 ўжо і не жыць. Жыць, ды яшчэ як! Самы час заняцца тым, на што раней не хапала часу — вырошчваць кветкі, прагульвацца па лясных сцежках, займацца разьбой па дрэве, падарожнічаць па свеце, словам, каму што да густу і па кішэні. А тое, што ў людзей старэйшага пакалення многа аптымізму і энергіі, было добра відаць падчас свята, якое наладзіў цэнтр сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва сумесна з Завалочыцкім СДК, дзе ўжо чацвёрты год дзейнічае клуб “Залатыя гады”, кіруе якім Таццяна Дубашынская. Прычым клуб не проста дзейнічае, а актыўна развіваецца — з 15 удзельнікаў “разросся” ўжо да 33. На мерапрыемства былі запрошаны ганаровыя госці: намеснік старшыні Глускага райвыканкама Людміла Клыга, начальнік упраўлення па працы, занятасці і сацыяльнай абароне насельніцтва Алена Кірэй, дырэктар цэнтра сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва Анжэла Палупанкова, старшыня раённай арганізацыі Чырвонага Крыжа Таццяна Паплаўская, старшыня Завалочыцкага сельскага Савета Аляксандр Крамянецкі і дырэктар УКСП “Саўгас “Завалочыцы” Віктар Парахаўнік. У прывітальным слове Людміла Клыга адзначыла, што наша дзяржава клапоціцца аб пажылых людзях, і выказала словы ўдзячнасці прысутным за іх працу, за дастойнае выхаванне дзяцей і ўнукаў, за тое, што яны і сёння застаюцца ў перадавых радах. “Кажуць, што старасць — гэта непазбежна, яе нельга спыніць, але можна адкласці — на дзесяць гадоў, на дваццаць, калі весці актыўны лад жыцця. Таму я жадаю вам моцнага здароўя, нізкі вам паклон за жыццё ваша, справы і ўчынкі. Будзьце заўсёды такімі прыгожымі, жыццярадаснымі і маладымі”, — такімі словамі завяршыла сваё выступленне Людміла Аляксандраўна. І яшчэ шмат у гэты дзень гучала розных віншаванняў — ад шчырых слоў да песень і танцаў. Былі і выступленні, асабліва ўсхвалявала прамова 87-гадовага ветэрана вайны Яўгена Шылава, які многа перажыў на сваім вяку, а ўсім прысутным пажадаў таксама пражыць да 87 гадоў, а потым падумаць і дацягнуць да 100. Канешне, самым урачыстым момантам свята стала падвядзенне вынікаў раённага агляду-конкурсу ветэранскіх падвор’яў. Спачатку прысутным прапанавалі прэзентацыю, у якой знайшло сваё адлюстраванне тое, што пабачыла журы падчас адбору. А потым старшыня камісіі конкурсу Людміла Клыга ўручыла граматы і грашовыя прэміі яго пераможцам. У намінацыі “Добраўпарадкаванне прысядзібнага ўчастка “Ад прыроды — матэрыял, ад майстра — талент” першае месца заняла Людміла Трушкіна (Глуск), другое — Валянціна Лугін (Барбарова), на трэцім — Валянціна Лубко (Глуск). У намінацыі “Мой сад, мой агарод” наступныя пераможцы: Соф’я Петрашкевіч (Катка) — на першым месцы, Мікалай Івашкевіч (Калацічы) — на другім і Ніна Шчэрба (Дуброва) — на трэцім. Лепшымі жывёлаводамі ў адпаведнай намінацыі прызнаны: Святлана Дзядюля (Клетнае) — першае месца, Васіль Кудзёлка (Бабірова) — другое і ў Лідзіі Карцель (Завалочыцы) — трэцяе. Шчырыя апладысменты суправаджалі пераможцаў, а яны ў сваю чаргу не шкадавалі слоў удзячнасці для арганізатараў конкурсу і гэтага канкрэтнага мерапрыемства. Было ў гэты дзень у зале Завалочыцкага СДК яшчэ шмат чаго. Не паверыла б, што так бывае, каб не бачыла на свае вочы, з якім азартам бабулі і дзядулі ўдзельнічалі ў гульнях, бегалі (так-так, бегалі!), імкнучыся, каб іх каманда выйграла. А як яны падпявалі песні сваёй маладосці Станіславу Немянкову або танцавалі пад гармонік! Дарэчы, для гарманіста Івана Стэльмака, дачніка з вёскі Заполле Завалочыцкага сельсавета, гэта быў дэбют. Вось вам і рэальны доказ, што пенсія — сапраўдная падстава заняцца тым, чым даўно хацелася. У кожнага з гэтых людзей за плячыма свой лёс, адметны, не такі, як у іншых. Таму што, хоць і пішуцца біяграфіі па пэўнай схеме — нарадзіўся, вучыўся, ажаніўся, працаваў…, пачуцці і перажыванні ў кожнага з нас непаўторныя. Ну хіба можна параўнаць радасць, хоць і шчырую, за суседа, у якога нарадзілася ўнучка, з радасцю ад нараджэння сваіх унукаў? Так і гора — сваё заўсёды больш балючае. Але паверце, не хацелася думаць, гледзячы на тых, хто прыйшоў 1 кастрычніка ў Завалочыцкі СДК, ні пра гора, ні пра розныя непрыемнасці. Таму што аптымізму і энергіі гэтых бабуль і дзядуль, што знаходзяць сілы і час і гаспадаркай займацца, і на спеўкі схадзіць, можна толькі пазайздросціць.

А. ВАСІЛЕЎСКАЯ

Фота С. РУДЗІНСКАГА