Свае вершы ў рэдакцыю раённай газеты Лідзія Нікіфараўна Клязовіч (на здымку) асмелілася прынесці нядаўна. Увогуле, у пашпарце яна запісана як Леаніда, але з дзяцінства ўсе блізкія і сябры завуць Лідаю. Дык вось, рыфмаваць словы Леаніда-Лідзія пачала яшчэ школьніцай, але потым за сямейнымі клопатамі ды працаю было не да паэзіі. Затое, выйшаўшы на пенсію, вярнулася да даўняга захаплення. Першыя вершы ствараліся на беларускай мове, але і па-беларуску, і па-руску ёй пішацца аднолькава лёгка, прызнаецца Лідзія Нікіфараўна. “Вершы мае, — кажа яна, — пра жыццё. Радкі нараджаюцца самі сабою, такім чынам душа мая адгукаецца на розныя падзеі”. Таму і розныя такія вершы ў яе атрымліваюцца: ад сатырычных замалёвак пра выпівоху суседа да разважанняў аб лёсах людскіх, аб тым, што выпадае нам у жыцці, калі радаснае, а іншым часам і сумнае… Большасць вершаў Лідзіі Клязовіч, як нам падалося, усё ж аптымістычныя, бо і сама яна ў свае 75 гадоў жанчына жвавая, спрытная, актыўная. Летам любіць корпацца ў агародзе, разводзіць кветкі, даглядае гаспадарку (праўда, цяпер яна ўжо паменшала — засталіся толькі куры), у вольныя хвіліны з задавальненнем слухае народныя спевы. Словам, не дае сумаваць ні сабе, ні іншым.

Фінал

У сельгастэхніцы — палучка.

Федзя грошы палучыў,

Як здаўна ужо вядзецца,

Трошкі горла прамачыў.

Цераз поле хутка крочыць,

А ў кармане ляжаць грошы.

А як ёсць зарплата —

Стала малавата.

Не спяшаўся ён дахаты,

Адчуваў сябе багатым.

Пацягнула душа ў бар —

Там спусціў свой ганарар.

Палягчала ў кішэні,

І душа давольна…

Устаў са стула, пахіснуўся

І пайшоў павольна.

Стаў дадому ён збірацца,

Але ж як туды дабрацца?

Памажы сусед суседу:

Я дадому не даеду!

Стаў на ганак, пахіліўся,

Не згадаў, як паваліўся.

…На ўвесь лоб сядзіць фінгал,

А гісторыі — фінал.

Внуку

Я подарить тебе хочу

Уют, тепло родного дома,

Туман сиреневый весной,

Где всё до боли так знакомо.

Я подарить тебе хочу

Всё то, что с детства сердцу мило:

Река у дома, запах трав,

Где бабушка тебя любила,

Где ждет приезда твоего,

Свою кровинку у порога,

И в сердце мысли теребя:

Не подвела бы вдруг дорога.

Вот это всё тебе дарю:

Любовь, тепло родного дома.

Что лучше в жизни еще есть?

Поверь, мне это всё знакомо.

Снег идет

Летят снежинки за окном,

Как тополиный пух,

И, словно в сказочной стране,

Белым-бело вокруг.

Покрыла матушка зима

Заботливо снежком

Посевы шубой меховой,

Деревья серебром.

То вдруг закружит, заметет,

Аж вышибает слезы,

И, как подарок, поднесет

Крещенские морозы.

И только кот зиме не рад:

Ему погреть бы боки,

Тихонько думать о своем,

Лежать на солнцепеке…

Но до тепла так далеко —

Он рад и батарее.

Попьет немножко молока,

Потом бока погреет.