Штодня, спяшаючыся па сваіх справах, мы крочым па вуліцах нашага мястэчка. Раней, гадоў так сто — сто дваццаць назад, глушчане таксама хадзілі па тых жа вуліцах, але назвы гэтыя вуліцы мелі іншыя — не Сацыялістычная, а Школьная, не Савецкая, а Шасейная, не Жыжкевіча, а Бабруйская, не Кірава, а Мінская…

Стары здымак вуліцы Камсамольскай зрабіў невядомы аўтар прыкладна ў канцы 50-х — пачатку 60-х гадоў ХХ стагоддзя. На заднім плане відаць яшчэ не разбураная Богаяўленская царква. Менавіта яна і прыцягвае ўвагу ўсіх, хто ўпершыню глядзіць на фота. У сацыяльнай сетцы “Аднакласнікі” глушчане, якіх жыццё раскідала па розных гарадах і краінах, актыўна абмяркоўваюць гэты здымак, дзеляцца ўспамінамі: прыгадваюць прыгожы бэз, які рос наўкол царквы, і, канешне ж, самую запамінальную і трагічную падзею — разбурэнне Богаяўленскага храма.

Старажылы ўспамінаюць, што ў той дзень каля царквы сабралася насельніцтва ўсяго Глуска. Школьнікаў нават адпусцілі з урокаў, але дзеці не пайшлі па хатах, а пабеглі да храма. Малодшых вучняў арганізавана прывялі настаўнікі. Каб сцягнуць купал царквы, прыгналі гусенічны трактар. Малады трактарыст адмовіўся выконваць ролю палача для храма, і за рычагі па загадзе кіраўніцтва сеў міліцыянер. Калі ўпала верхняя частка купала, людзі пачалі галасіць, плакаць, пасылалі пракляцці на галовы тых, хто здзейсніў святатацтва. З храма выкідвалі іконы, якія глушчане тут жа забіралі. Астатнія царкоўныя рэчы згрузілі ў трактарны прычэп і завезлі ў Гарадок, дзе скінулі іх каля варот царквы. Старажылы ўспамінаюць, што астанкі святароў, пахаваных на тэрыторыі Богаяўленскай царквы, пад покрывам ночы перавезлі на цэнтральныя могілкі, дзе перапахавалі. Добрыя людзі паставілі на магілах металічныя крыжы, а з фрагментаў амбоннай рашоткі зрабілі агароджу.

Глушчане расказваюць і іншыя факты, звязаныя з Богаяўленскім храмам. Напрыклад, пра гібель святара Віктара Падольскага, які служыў у храме ў пачатку Вялікай Айчыннай вайны. У адзін з трагічных снежаньскіх дзён 1941 года, калі фашысты расстралялі глускіх яўрэяў, загінуў і святар Богаяўленскай царквы. Знешне ён быў падобны да яўрэя, таму нямецкі салдат і выстраліў у яго. Здарылася гэта недалёка ад храма, на тым месцы, дзе цяпер стаіць гасцініца. Пахавалі бацюшку каля царквы.

Канешне ж, гісторыя вуліцы Камсамольскай не абмяжоўваецца толькі апісанымі вышэй падзеямі. Можна сказаць, што ў яе гісторыю ўвайшлі ўжо і людзі, якія там жылі, — Сандамірскія, Зелянцовы, Брэусы, Тупіцы, Айзенштаты, Давыдковічы і іншыя. Глушчане ўспамінаюць ме-ханіка Майсея, які мог адрамантаваць і прымус, і ровар, і ўсё што заўгодна. А яшчэ па гэтай вуліцы хадзіў Сяргей Грахоўскі, калі прыязджаў улетку ў госці да сям’і Бабак.

Успаміны глушчан слухала і чытала Вольга ЯНУШЭЎСКАЯ

Фота Сяргея РУДЗІНСКАГА і з сайта ok.ru