“Творчасць Сяргея Грахоўскага — гэта штодзённы, штохвілінны водгук на радасці, трывогі і клопат кожнага дня. Яго кнігі можна чытаць, як паэтычны дзённік. Усё, што здаралася з ім, што ён бачыў, перажыў, думаў, успомніў, усе спадзяванні, удачы, утраты, сустрэчы, ростані, чаканні, уся плынь пачуццяў, што нахлынула на яго ў нейкую хвіліну, — усё упісана ў старонкі яго кніг”. Так сказаў у далёкім 1983 годзе пра Сяргея Іванавіча Грахоўскага пісьменнік Ян Скрыган. “Паэт-лірык, тонкі і пранікнёны, паэт-філосаф, дзе ўсё жыццё ў радках з яго глыбокім і найчасцей балючым зместам”, — шмат гадоў пасля, ужо тады, калі паэта не стала, напісала ў сваіх успамінах-разважаннях пра яго пісьменніца і паэтка Раіса Баравікова. Учора ў Сяргея Іванавіча быў дзень нараджэння. Перачытаем яшчэ раз радкі яго вершаў і ў каторы раз падзівімся іх разважлівасці і мудрасці.

Самасуд

Калі б я ўсё прайшоў спачатку

І разабраўся сам з сабой,

Я кінуў бы сабе пальчатку,

Як выклік на апошні бой.

Адпомсціў бы за ўсе пралікі,

За ўсе памылкі і грахі.

Кароткім здаўся б дзень вялікі,

І вузкай сцежкаю — шляхі.

Стамлёная душа знямее

І ёй не ўдасца дагадзіць,

Бо хто судзіць сябе не ўмее,

Не можа іншага судзіць.

* * *

Дзяліць і таленты  і славу пры жыцці —

Бяссэнсіца і марная работа.

Вось колас можа ўсіх перарасці,

Але не дасць увосень умалота.

Мы, грэшныя, спяшаемся заўжды

За поспехам і славай без аглядкі,

Забыўшыся, што прамінуць гады

І ўсё ўзважаць нашыя нашчадкі.

Дні

Калі душу азмрочыць цень

Ці смутак затуманіць вочы,

Шкадуем мы ўчарашні дзень,

Вядомы з раніцы да ночы.

І цяжка зразумець, чаму

Мінулы цешыць, а не гэты,

Чаму улетку пра зіму,

А ўзімку думаем пра лета.

І спадзяёмся кожны раз,

Што прыйдзе новы дзень, як свята,

Але ўсё часцей да нас

За стратаю прыходзіць свята.

Мы смех і ранішні прамень

Цаніць адразу не ўмеем

І што шчаслівы сёння дзень —

Назаўтра толькі зразумеем.